Quandoque bonus dormitat Homerus
Jestem w latach, kiedy się umiera,
Z coraz większym czas goni po¶piechem,
I tęsknota, klucz, co nie otwiera,
Sama z sob± żegna się z u¶miechem.
Lecz nie minie wbrew sobie nadzieja.
Jutro kryje dziwy nieznajome
I płynie dalej epopeja,
Chociaż zdrzemnie si± na chwilę Homer.
